Niniejszy dokument został opracowany i przedyskutowany na 4 spotkaniach odbywających się od października 2022 r. do lutego 2023 r. przez członków wspólnoty oraz ostatecznie przyjęty jednogłośnie w głosowaniu jawnym 26.02.2023 roku.
Preambuła – Od czasów Apostołów aż do dzisiaj chrześcijanie przedstawiali wyznawane doktryny w zwięzłych sentencjach świadczących o ich tożsamości. Jako członkowie zboru Kościoła Chrześcijan Baptystów Logos w Bydgoszczy, wierzymy, że konieczne jest ukazanie fundamentalnych prawd naszego zboru, zakorzenionych w nauce Pisma Świętego. Na nasze Wyznanie Wiary składają się podstawowe wierzenia chrześcijańskie ukazujące jedność w Chrystusie i chroniące Kościół przed zwiedzeniem. Poniższe prawdy wpisują nas w historyczne chrześcijaństwo nurtu protestanckiego i ewangelicznego, praktykującego chrzest na wyznanie wiary i kongregacjonalny ustrój Kościoła.
Wszystkie osoby, które dołączają do Kościoła Logos, są zobowiązane do wyrażenia zgody z poniższą konfesją. Tym samym, jako członkowie zboru stajemy się odpowiedzialni za naszą wiarę i życie zgodne z wyznawanymi prawdami.
Pismo Święte – Pismo Święte (39 ksiąg Starego Testamentu i 27 Nowego Testamentu), jest Bożym Słowem, które stanowi w pełni wystarczającą, pewną i nieomylną miarę oraz normę poznania Boga, wiary w Niego i posłuszeństwa Jemu.
Trójjedyny Bóg – Jest tylko jeden żywy i prawdziwy Bóg (Pwt 6:4), który istnieje w trzech Osobach stanowiących Trójcę Świętą: Ojca, Syna i Ducha Świętego (Mt 3:16-17, 28:19). Stanowią Oni jedność w istocie, mocy i wieczności (J 1:1; 10:30). Każda z Osób jest w pełni Bogiem, jednocześnie Trójca jest jedna i niepodzielna. Te osoby, jeden nieskończony i wieczny Bóg, nie mogą być rozdzielone w naturze i w bycie, lecz są rozróżniane przez osobiste relacje wewnątrz samej Trójcy Świętej (J 14:15-21; 1Kor 11:3) oraz poprzez swoje dzieła. Ich Trójjedność jest zasadniczą podstawą wszelkiej naszej społeczności z Bogiem oraz źródłem pociechy, którą czerpiemy z naszego zdania się na Niego (Ps 37:3-7).
Człowiek – Człowiek jest istotą składającą się z ciała i nieśmiertelnej duszy (Rdz 2:7, Mt 10:28). Został stworzony jako mężczyzna i kobieta, na Boży obraz i podobieństwo (Rdz 1:26-29). Jako istota nosząca w sobie obraz Boga, człowiek posiada niezbywalną godność i prawo do życia od poczęcia aż do śmierci (Rdz 9:6; Ps 139:13). Śmierć rozstrzyga definitywnie sprawę ludzkiego przeznaczenia i po niej nie ma już ma możliwości zbawienia dla zgubionych (Łk 16:36). Dla wierzących śmierć jest zyskiem (Flp 1:21), ponieważ już wtedy są przy Chrystusie (2Kor 5:8; Obj 6:9-11).
Suwerenność Boga i wolność człowieka – Bóg jest Święty (Obj 15:4) i jednocześnie pełen miłości i łaski (J 1:14). Jest również istotą wszechmocną, wszechobecną i wszechwiedzącą (Job 42:2), sprawującą swoje panowanie nad światem i człowiekiem w pełni swej suwerenności (Ef 1:11). Wszystkie Jego atrybuty pozostają w harmonii, a On sam postępuje zawsze w zgodzie ze swą naturą. Jednocześnie człowiek dokonuje wyborów i czynów, za które w pełni odpowiedzialny jest przed Bogiem (Flp 2:12; Dz 17:27-31).
Upadek – Pierwszy mężczyzna i pierwsza kobieta odwrócili się od swojego Stwórcy i poddali się pokusie diabelskiej (Rdz 3:1-7), wskutek czego doskonała relacja z Bogiem została przez nich zerwana, a grzech skaził cały świat i rodzaj ludzki (Rdz 3:8-19). W efekcie, natura każdego człowieka jest grzeszna i każdy człowiek za swoje grzechy zasługuje na wieczne oddzielenie od Boga (J 8:44; Ef 2:1-3). Człowiek nie jest w stanie sam się uratować, samodzielnie zmienić swoich pragnień i podobać się Bogu (Rz 3:10-19, 23).
Syn Boży – Jezus Chrystus – Bóg Syn jest odwiecznym Bogiem (J 1:1-2), zrodzonym, a nie stworzonym przez Boga Ojca (J 1:18). Dla Niego i przez Niego uczyniony został świat, nad którym sprawuje On suwerenną władzę (Kol 1:15-20). Jezus Chrystus jest prawdziwym i wiecznym Bogiem, odblaskiem chwały Ojca, posiada tę samą istotę co Ojciec i jest Jemu równy (Hbr 1:1-3). To On w wyznaczonym czasie przyjął na siebie naturę człowieka z wszystkimi jej istotnymi cechami i słabościami ludzkimi, z wyjątkiem grzechu (Flp 2:5-9; Hbr 4:15). Został poczęty przez Ducha Świętego w łonie Marii Dziewicy (Mt 1:20-21). W ten sposób w osobie Bożego Syna zjednoczone zostały dwie natury: Boża i ludzka (J 1:1-18); Chrystus został uświęcony i napełniony Duchem Świętym w nieograniczonej mierze (Mk 1:9-11); w Nim znajdują się wszystkie skarby mądrości i poznania (Kol 2:3). Zgodził się On dobrowolnie wypełnić Boży plan odkupienia swego ludu, czego dokonał poprzez swoje święte życie, mękę, śmierć na krzyżu i cielesne zmartwychwstanie (Flp 2:5-9). Następnie wstąpił do nieba, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych (Dz 1:6-11; 10:42). Chrystus i tylko Chrystus jest w stanie pełnić rolę pośrednika między Bogiem a człowiekiem (1Tm 2:5). On jest Prorokiem, Kapłanem i Królem Kościoła Bożego (Hbr 1:2-3).
Duch Święty – Duch Święty, nazwany również przez Jezusa, Pocieszycielem, jest trzecią osobą Trójcy Świętej, która pochodzi od Ojca i Syna. Jego najważniejszą służbą jest dawanie świadectwa o Jezusie i uwielbienie Go (J 16:7-15). Duch Święty uzdalnia wierzących do przyjęcia i zrozumienia Słowa Bożego (J 14:26), uświadamia wierzącym ich naturę (Rz 8:15-17), oświeca ich (Ef 1:17-18), prowadzi do świętości (Rz 8:14), przemienia (2Kor 3:18), wyposaża do służby obdarowując darami (1Kor 12:4-11), przekonuje świat o grzechu, sprawiedliwości i sądzie (J 16:8). Wierzymy, że chrzest Duchem Świętym, który zapowiadał Jan Chrzciciel (Mk 1:8) jest tożsamy ze zrodzeniem z Ducha (J 3:5-8) i oznacza nawrócenie grzesznika i jego nowe narodzenie. Każdy wierzący powinien stale zabiegać o to aby nie zasmucać Ducha Świętego (Ef 4:30), a raczej aby Duch mógł stale go napełniać (Ef 5:18), czego dowodem jest owoc Jego działania w nas (Gal 5:22-23).
Wielkie Zbawienie – Zbawienie jest dziełem Bożym, które dokonuje się w życiu człowieka (Dz 16:30-31, Mt 19:25-26). Człowiek nie szukałby Boga sam z siebie (Rz 3:11). To Bóg prowadzi człowieka do opamiętania, żalu za grzechy, prośby o przebaczenie i pojednanie, umożliwia człowiekowi wiarę, przez którą jest on w stanie odpowiedzieć na przesłanie Ewangelii (Rz 9:16; Ef 1:3-11). Zbawienie człowieka jest wyłącznie wynikiem świętego życia Jezusa Chrystusa, Jego odkupieńczej śmierci i zmartwychwstania (Rz 3:21-26; 2Kor 5:21). Człowiek ma w nim udział całkowicie z Bożej łaski, przez wiarę w Syna Bożego (Rz 6:23). Jest to zatem Boży dar, na który nie można zasłużyć (Ef 2:8-9).
Ewangelia Łaski – Ewangelia ma moc uratowania grzesznika od wiecznego potępienia (Rz 1:16-17). Ewangelia Łaski mówi o tym, że człowiek jest gorszy, niż sam o sobie myśli. Jednocześnie pomimo tego, Bóg kocha go bardziej, niż człowiek sam mógłby kiedykolwiek to sobie wymarzyć (J 3:16; 1Kor 15:8-11).
Uświęcenie – Ci, którzy są pojednani z Bogiem, są powołani i odrodzeni, otrzymują od Boga nowe serce i nowego ducha. Przez Słowo i Ducha Świętego mieszkającego w nich dokonuje się dalsze dzieło osobistego uświęcenia. Wierzący są wezwani do usilnego dążenia do uświęcenia przez całe swoje życie na ziemi (Flp 2:12-13). Dobrymi czynami nie zapracowują oni na zbawienie – jako, że jest ono darem – lecz przeciwnie, dobre uczynki wynikają z ich odrodzonych serc, przygotowanych przez Boga (Ef 2:8-10).
Wytrwanie Świętych – Jezus Chrystus jest sprawcą i dokończycielem wiary, dlatego wzywa nas abyśmy biegli wytrwale i odważnie w biegu wiary (Hbr 12:1-3). Jako dobry pasterz, Jezus nie odrzuca nikogo kto do Niego przychodzi (J 6:37-40), nikogo z nich nie straci, ale wzbudzi w Dniu Ostatecznym (J 6:37-40). Oddał On dobrowolnie swoje życie za swoje owce oraz obiecał, że nikt ich nie wyrwie z rąk Jego i Ojca (J 10:28-29). Wszystkie Boże dzieci są bezpieczne w miłości Boga (Rz 8:31-39) i zachowując wiarę w imię Syna Bożego, mają przywilej bycia pewnymi swego zbawienia (1J 5:13).
Kościół – Boży powszechny Kościół, jako dzieło Ducha, prawdy i łaski jest niewidzialny. Składa się on z ogólnej liczby wybranych, którzy byli, są lub będą zgromadzeni w jedno w Chrystusie, Głowie Kościoła (1Kor 12:12-13; Ef 5:22-26). Kościół jest częścią Królestwa Bożego i jego zadaniem jest reprezentowanie Królestwa w tym świecie poprzez wierne składanie świadectwa w życiu chrześcijańskim (Mt 5:13-16). Widzialnym przejawem Bożego Kościoła na ziemi jest kościół lokalny – zwany również zborem. Bożą wolą dla wierzącego człowieka jest bycie żywą i aktywną częścią lokalnej społeczności – kościoła (1Kor 12:17-18).
Chrzest i Wieczerza Pańska – Chrzest i Wieczerza Pańska, są obrzędami, które wyraźnie i suwerennie ustanowił Pan Jezus, jedyny prawodawca, i nakazał ich przestrzegania w Kościele aż do końca świata (Mt 26:26-29, 28:18-20). Chrzest jest dokonywany na osobiste wyznanie wiary osoby chrzczonej w wieku świadomym, w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego, poprzez zanurzenie w wodzie. Przyjęcie chrztu nie jest warunkiem zbawienia, ale jest aktem poddania się Chrystusowi, wynikającym ze zbawienia. Jest ono wyznaniem wiary nawróconego grzesznika – wobec Kościoła i świata, ale przede wszystkim wobec Boga. Chrzest stanowi obraz śmierci Chrystusa (poprzez zanurzenie w wodzie) i Jego zmartwychwstania (poprzez wynurzenie z niej); oznacza on zakończenie starego życia w grzechu i rozpoczęcie nowego życia w jedności ze zmartwychwstałym Panem (Rz 6:3-6).
Wieczerza Pańska, udzielana pod dwiema postaciami – chleba i wina, jest wspominaniem ofiary Pana Jezusa na krzyżu (Łk 22:19). Spożywając chleb i wino, ogłaszamy Jego zbawcze dzieło; na nowo uświadamiamy sobie, że jako wierzący stanowimy jedno Ciało wierząc w Ewangelię, której treść wyrażają chleb i wino (1Kor 10:16-17). Są one ciałem i krwią naszego Pana, jednak nie w sensie fizycznym, lecz duchowym i obrazowym. W Wieczerzy Pańskiej mogą brać udział wszyscy ci, którzy żałują za swoje grzechy, szczerze uwierzyli w Chrystusa i na znak swojej wiary przyjęli chrzest (Hbr 10:22).
Rzeczy przyszłe – Pan Jezus, tak jak raz przyszedł na ten świat aby dokonać zbawienia, drugi raz przyjdzie by świat osądzić. Jego powrót będzie miał charakter fizyczny (Mt 24:44), powszechnie widzialny i tryumfalny (Mk 8:38; 2Tes 1:10). Dla wszystkich wierzących powinno to stanowić zachętę w naszej teraźniejszości i prowadzić do radosnego wyczekiwania przyjścia Pańskiego, ucząc nas życia w gotowości do wyjścia na spotkanie Chrystusa w każdej porze.
Jezus jako pierwszy zmartwychwstały (Dz 26:23), gdy powróci na ten świat, wzbudzi swoje sługi do zmartwychwstałego życia, takiego, jak Jego własne (1Kor 15:20-20), natomiast ci, którzy nie pokładali w nim wiary i nadziei powstaną na ogłoszenie skazującego wyroku sądowego (J 5:29). Chrześcijanie żyjący podczas Jego przyjścia w jednej chwili przejdą cudowną przemianę i zostaną przyobleczeni w nowe, nieśmiertelne ciała (1Kor 15:50-54).
Na Sądzie Ostatecznym, ci którzy nie uwierzyli w Chrystusa, na podstawie ich własnego życia i wyborów zostaną przez Niego odrzuceni i potępieni (J 3:18-21), a tym samym skazani na spędzenie wieczności w piekle (Mt 5:22, 18:9) wraz z diabłem, demonami i wszystkimi wrogami Boga (Obj 20:10-15). Jest to miejsce ognia i ciemności (Judy 1:13), płaczu i zgrzytania zębów (Mt 8:12), zniszczenia (2Tes 1:7-9) i kaźni (Obj 20:10).
Chrześcijanie, jako wierni słudzy Jezusa, zostaną uhonorowani na podstawie zasług Chrystusa i Jego przebłagalnej ofiary, którą złożył w ich imieniu oraz zostaną nagrodzeni tym, czego poszukiwali. Wieczność spędzą w Nowym Niebie i Nowej Ziemi (Obj 21:1-7). Będą żyć bezpośrednio w Bożej obecności, bez grzechu i wszystkich jego konsekwencji, zażywając szczęścia, odpoczynku (Obj 14:13), służby (Obj 7:15), chwały i uwielbienia (Obj 7:9-10), społeczności z Chrystusem i innymi wierzącymi (Obj 19:6-9).
Tak, z Bożą pomocą, wierzymy i tak nauczamy.